زهره علی پناهی - دانشجوی دکتری رشته الهیات تطبیقی، دانشگاه ادیان و مذاهب و عضو هییت علمی دانشگاه فرهنگیان

در آغاز دهه هفتاد میلادی رویکردی خاص در الهیات باب شد به نام الهیات روایی ، که در پی آن بود تا مفهوم داستان و نیز موضوع نوع بشر را به عنوان موجودی داستان گو به موضوع محوری اندیشه پردازی های الهیاتی تبدیل کند. ویژگی اساسی الهیات روایی توجه خاصی است که به روایت و داستان های مرتبط با الهیات مسیحی و نقش آنها در زندگی مومنان دارد. روایت به عنوان نوع خاصی از ساختار متنی با کیفیت های پی در پی داستان مانند خود بازتاب ادعاهای دینی و بیان ایمان مسیحی است. پیروان این مکتب همانند دیگر جنبش های الهیاتی معاصر، اندیشه پردازی های خود را با سوال از شرایط انسان بودن در جهان آغاز و کلید پاسخ به آن را در توجه به روایت و داستان می دانند. استدلال آنان این است که تجربه بشر ضرورتا دارای شکل روایتی است و در نتیجه می توان آن را در شکل یک روایت درک کرد. متالهان این مکتب تاکید می کردند که وظیفه الهیات پرداختن به روایت و اندیشه پردازی نظام مند در مورد آن است. امروزه توجه و علاقه جدید به روایت بخاطر جایگاه آن در انجیل و ماهیت تاریخی ایمان مسیحی افزایش یافته است. مدتهای مدید، بحث روایت بوسیله الهیات نظام مندی که آنرا به سطح یک موضوع نمایشی تقلیل می داد، مورد غفلت قرار می گرفت و از طریق یک نگرش برون زای تاریخی گری بهایی به آن نمی داد و بر مغایرت آن با واقعیت ها پای می فشرد. بر پایه این نقطه نظرها، متن ها به لایه های منابع ویرایش شده، فرم های ادبی ساده و دارندگان ایده هایی تقسیم می شدند که تاریخ از روی آنها ساخته می شد.

داستان، روایت، الهیات روایی، کتاب مقدس، عقلانیت، معرفت شناسی