مهدی عبداله زاده رافی - دکترای روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشگاه فرهنگیان، مرکز شهید رجایی تربت حیدریه
نرگس ادیب سرشکی - کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی- دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی- گروه روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی
مریم حسن زاده اول - کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی- آموزش و پرورش شهرستان تربت حیدریه
معصومه پورمحمدرضای تجریشی - دکترای روانشناسی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، گروه روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی

نظریه ذهن توانایی پیش بینی و شرح دادن رفتار خود و دیگران با توجه به حالت های ذهنی است و برای برقراری تعاملات اجتماعی ضروری است. این در حالی است که بررسی ها نشان میدهند کودکان کم توان ذهنی در نظریه ذهن با نارسایی و تحول نایافتگی روبرو هستند. پژوهش حاضر، در پی بررسی اثر آموزش حالتهای ذهنی بر نظریه ذهن دانش آموزان کم توان ذهنی بود. در این پژوهش آزمایشی 60 دانش آموز پسر و دختر کم توان ذهنی به روش تصادفی خوشه ای از شهر تهران انتخاب شدند و به صورت تصادفی ساده 30 دانش آموز ( 15 پسر و 15 دختر ) در گروه آزمایش و 30 دانش آموز (15 پسر و 15 دختر) در گروه کنترل جای داده شدند. با استفاده از آزمون نظریه ذهن 38 سوالی و تکلیف محتوای غیرمنتظره نظریه ذهن دانش - آموزان هر دو گروه در دو موقعیت پیش آزمون و پس آزمون سنجیده شد. گروه آزمایش 9 جلسه آموزش حالتهای ذهنی دریافت کرد ولی گروه کنترل فقط از آموزشهای رایج مدرسه استفاده کرد. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تحلیل شد. یافته ها نشان داد که آموزش حالتهای ذهنی بر بهبود نظریه ذهن دانش آموزان گروه آزمایش تاثیر معنی داری داشته است (0/05> p) بنابراین، آموزش حالتهای ذهنی باعث بهبود نظریه ذهن دانش آموزان کم توان ذهنی میشود.

ذهن خوانی؛ میل-باور؛ عقب مانده ذهنی