مقایسه تاثیر آموزش گفتار شخصی بر کارکرد اجتماعی دانش آموزان با نارسایی توجه و عادی

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر آموزش گفتار شخصی بر کارکرد اجتماعی دانش آموزان پسر۹ تا ۱۱ سال با نارسایی توجه و عادی در شهر اصفهان بود. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه های کنترل بود. روش نمونه گیری دو مرحله ای بود. نمونه نهایی شامل ۲۰ پسر با نارسایی توجه (۱۰ کودک گروه آزمایش و ۱۰ کودک گروه کنترل اول) و ۹ کودک عادی در گروه کنترل دوم بود. ابزارهای به کار رفته عبارت بودند از مقیاس خزانه لغات تصویری بریتانیا، فرم کوتاه آزمون هوش و کسلر برای کودکان (ویسک-آر) و خود آزمون برج از آزمون عصب روان شناختی نپسی . به منظور بررسی گفتار شخصی کودکان از آن ها حین حل خرده آزمون برج فیلم برداری شد و فیلم ها توسط سه کدگذار مورد تحلیل محتوا قرار گرفتند. نتایج نشان داد که کودکان با نارسایی توجه به طور معناداری خطاهایی بیشتری را نسبت به گروه کنترل اول و دوم داشتند؛ در حالی که هم در گروه آزمایش و هم در گروه کنترل دوم (که هر دو آموزش دریافت کرده بودند) میزان گفتار شخصی به طور معناداری در مقایسه با گروه کنترل اول که آموزش دریافت نکرده بود، افزایش یافت. با توجه به یافته پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که گرچه آموزش گفتار شخصی، میزان گفتار شخصی کودکان با نارسایی توجه را افزایش می دهد اما این افزایش لزوما باعث افزایش کارکرد کودکان نمی شود، بلکه امکان دارد در مورد تکالیف دشوار نتیجه معکوس بدهد.

Keywords:

آموزش گفتار شخصی , کارکرد چرایی , گفتار شخصی , دانش آموزان , با نارسایی توجه