رحیم شالیان - دکتری برنامه ریزی درسی دانشگاه فردوسی مشهد
سید امیر امین یزدی - دانشیار علوم تربیتی دانشگاه فردوسی مشهد
حسین کارشکی - دانشیار علوم تربیتی دانشگاه فردوسی مشهد
محمود سعیدی رضوانی - دانشیار علوم تربیتی دانشگاه فردوسی مشهد

پژوهش حاضر با هدف شناسایی و فهم الزام های تحولی - تعاملی در آموزش دانش آموزان با آسیب شنوایی انجام شده است. این پژوهش با رویکرد کیفی و استفاده از راهبردهای پژوهش موردی انجام شد. با استفاده از فن بیشترین تفاوت یا تشابه دو فرد با آسیب شنوایی به عنوان موردهای پژوهش انتخاب شدند. داده ها با ابزارهای مشاهده فیلم ها، بررسی اسناد، مصاحبه نیمه ساختاریافته از موارد انتخابی و اطرافیان آنان در خانه و مدرسه جمع آوری و با استفاده از روش تفسیر تاملی تحلیل شد. ملاکهای قابلیت پذیرش، اعتماد، انتقال و تایید برای اعتبارسنجی مدنظر قرار گرفت. درک و بازنگاری تجربه مشارکت کنندگان این امکان را میدهد که بیان کنیم موارد انتخابی پژوهش به رغم میزان آسیب شنوایی یکسان و امکان بهره مندی از آموزش تلفیقی در امر تحصیل توفیقی متفاوت داشته اند. این تمایز که متاثر از الگوهای تعاملی والدین و چگونگی تسلط افراد به قابلیت های پایه رشد هیجانی کارکردی حاصل شده است، برخلاف باور رایج منوط به تقویت حس شنوایی نبوده است. بر این اساس میتوان نتیجه گرفت که تفاوت دانش آموزان با آسیب شنوایی از منظر میزان تسلط به قابلیتهای پایه رشد هیجانی کارکردی ماهیت نیازهای آنان را در محیط آموزشی نه تنها نسبت به افراد سایر گروه های با نیاز ویژه، بلکه نسبت به یکدیگر متفاوت مینماید. لذا در راستای تحقق عدالت تربیتی توصیه میشود در انجام مداخلات و تعیین ویژگی عناصر برنامه درسی، به ویژه در دوره دبستان، نسبت به فهم و بهبود کیفیت تجربیات دانش آموزان با آسیب شنوایی در تسلط به قابلیت های پایه هیجان کارکردی در تعامل با بافت تحصیلی و خانوادگی توجه شود.

آموزش تلفیقی، آسیب شنوایی، برنامه درسی، هیجان کارکردی