عوامل، ملاک ها و نشانگرهای الگوی بومی اعتبارسنجی نظام آموزش عالی ایران

هدف این پژوهش احصاء عوامل، ملاک ها و نشانگرهای اعتبارسنجی از دیدگاه کنشگران آموزش عالی بود. این پژوهش با استفاده از نظریه زمینه ای و با رویکرد تفسیرگرایانه اجتماعی انجام شده است. داده های پژوهش حاضر از چهار منبع مصاحبه، مشاهده، یادداشتبرداری و اسناد گردآوری گردید. مصاحبه ها با 36 نفر از صاحبنظران آموزش عالی از طریق مصاحبه اکتشافی نیمه ساختمند به صورت رودررو انجام شد. سپس، با داده های حاصل از مشاهده، یادداشت برداری و اسناد ادغام شد. پس از تبدیل داده های حاصل از ابزارهای موردنظر به یافته های متنی، به مقوله بندی داده ها پرداخته شد. با استفاده از کدگذاری باز و سپس کدگذاری محوری و گزینشی، 1262 نشانگر، 157 ملاک و 25 عامل متناسب با ویژگی های بومی نظام آموزش عالی ایران تعیین شدند. نتایج این پژوهش اعتبارسنجی را مفهومی پیچیده و چندبعدی نشان داد. این الگو در صورتی کارکرد مثبت خواهد داشت و منشا اثرات و تحولات ارزش آفرین کیفیت خواهد شد که بسان یک کلیت واحد به تمامی ابعاد آن به طور یکسان توجه شود. ازآنجاکه کیفیت نقش محوری در تحولات تعالی بخش آموزش عالی دارد، ضروری است که متولیان آموزش عالی نیز با درک این ضرورت به کیفیت بیش از پیش توجه کنند. با توجه به اینکه در پژوهش حاضر عوامل، ملاک ها و نشانگرهای اعتبارسنجی بر اساس ویژگی های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، نظام ارزش ها و نیز اختصاصی آموزش عالی کشور طراحی گردیده است، نتایج حاصل از آن، در سطح خرد و کلان قابل استفاده است. علاوه بر این، به عنوان مرجع می تواند پاسخگوی نیازهای پژوهشی پژوهشگران و علاقه مندان حوزهی اعتبارسنجی در آموزش عالی باشد.

Keywords:

اعتبارسنجی , تضمین کیفیت , آموزش عالی , دانشگاه , نظریه زمینه ای