تعویق ((خود)) در داستان پردازی محمدرضا کاتب

چند (یا چندین) ساحتی بودن ((خود)) و نسبت آن با هویت های متکثر، باعث شده که این مقوله در حوزه ای تعریف خاصی داشته باشد. در روایت های پسامدرن، مفهوم ((خود)) با تکیه بر تلقی پساساختارگرایانه و با چشم اندازی متفاوت از دوران قبل ، به عنوان امری همواره در تعلیق و مبیتنی بر هویت های همواره متکثر تعریف می شود. این رویکرد ویژه از مبانی مهم در داستان پردازی نویسندگان پست مدرنی چون محمدرضا کاتب است. در این مقاله به روش توصیفی - تحلیلی ضمن تبیین تلقی پست مدرنیستی از مفهوم ((خود)) و بررسی ریشه های پسا ساختارگرایانه ان، نقش معقوله تعویق ((خود)) در داستان پردازی کاتب بررسی و تحلیل می شود. نتایج این تحقیق نقش معقوله ((تعویق و عدم قطعیت خود)) به عنوان یکی از شگردهای اصلی در داستان پردازی و روایت تردستی در برخی داستان های کاتب را نشان می دهد؛ چنانچه این مقوله امری صرفا ژرف ساختی نیست و از مهم ترین ابزارهای او به هنگام بازنمایی هویت نویسنده - راوی، راوی - کنشگر، شخصیت ها و یا حتی خود اثر ادبی است و صورت های مختلفی چون شک شناختی بر اثر عدم تعین ((خود)) و تکثر هویت ها در نتیجه تکثر ذهنیت ها تا تنزل جایگاه فرد به سوژکی ، قهرمان زدایی، و یا حتی انسان زدایی نمود یافته است و این مسیله، چالش های جدی برای برخی تعاریف روایت پیشامدرن به وجود می آورد.

Keywords:

روایت پست مدرن , پسا ساختارگرایی , تعویق ((خود)) , محمدرضا کاتب