فاضل اسدی امجد - دانشیار زبان و ادبیات انگلیسی- دانشگاه خوارزمی
محمدرضا روحانی منش - دانشجوی دکترای ادبیات انگلیسی- دانشگاه تهران- پردیس بین المللی کیش

نیما، بنیان گذار شعر نو در ادبیات معاصر ایران نگاه تازه ای به شعر داشت، وزن های گوناگون را در هم آمیخت، مثال ها را بلند و کوتاه نموده و در یک کلام قالب سنتی و یکنواخت عروض کهن را درهم شکست. والت ویتمن ، سردمدار شعر آزاد در آمریکا با انتشار برگ های علف سنت ها را کنار زد و شعر آمریکا را از اصولی که پیشینیان وضع کرده بودند رها ساخت در قالبی نو افکارش را سرود و با روی آوردن به مضامینی تازه، واژگانی جدید و سبکی نوین و ساده و با خذر نمودن از وزن و قافیه رایج و زبان فاخر در این راه پیشگام شده. هدف گفتمان های ادبی غالب در عصر نیما و ویتمن سپس صفت های ادبی بود اما این طور با مقاومت و به چالش کشاندن گفتمان ادبی قالب، صدای خود را به گوش همگان برساند. نوآوری ایشان را می توان از دریچه ماتریالیسم فرهنگی بررسی کرد. آلن سینفیلد بوجود گسست هایی اشاره می کند که به دنبال تضاد میان گفتمان های گوناگون شکل می گیرند و ایدیولوژی حاکم را به چالش می کشد. در این نوشتار بر آن هستیم تا نشان دهیم شعر نیما و ویتمن را می توان مقاومت و براندازی گفتمان های ادبی غالبا ایران و آمریکا و آن دوران دانست.

نیمایوشیج، والت ویتمن، مقاومت، گسست، گفتمان ادبی غالب