غلامرضا کیانی - دانشیار زبان و ادبیات انگلیسی دانشگاه تربیت مدرس، تهران

در عصر حاضر، نیاز مبرم پاسخ گوی معتبر و تضمین کیفیت، با توجه متخصصان را به آن دسته از شیوه های سنجش و اندازه گیری جلب نمود که ارتقای کیفیت یادگیری و ریشه کن شدن کارآیی از آثار و عواقب نامطلوب وارد شده در برنامه درسی و آموزش/یادگیری را به ارمغان آورده است. در ایران انتقادهایی که اخیرا به پاسخ گویی آزمون محور وارد شده موجب اصلاحاتی را در نظام دیرینه سنجش و پذیرش دانشجو به همراه داشته است، موجی که در سال 1٬386 با تصویب قانون پذیرش دانشجو به اوج خود رسید. اما پیشینه پژوهش و مرتبط حاکی از آنست که موفقیت اغلب به آن اندازه که امید آن می رود حاصل نمی شود. دلایل چنین ناکامی ها این معمولا پس از اکران یا در مراحل پایانی آزمونی تحول یافته بررسی شده و ارزشیابی مقدم بر تجربه با ارزشیابی فاز سیاست گذاری همچنان مغفول مانده است . پژوهش کنونی بر اساس مصاحبه های دقیق با جمعیت سیاست گذاران و حامیان تقصیر کنکور سراسری به این مهم پرداخته است. براساس نتایج تحلیل محتوای مصاحبه ها، سیاست ها و چشم اندازهای این تغییر در سه محور اصلی استوار است: 1.آزمون جدید به عنوان اهرم مولد آثار و پیامدهای مطلوب در کل نظام آموزشی 2.تغییر پارادایم روان سنجی فرهنگ سنجش آموزشی 3.چالش های نظام جدید پذیرش. برخلاف تغییر دیدگاه ها، سیاست گذاران در عمل همان سیاست های گزینشی سابق را برای جایگزین کنکور دنبال کرده که با وجود چالش ها و تهدیدهای موجود، محتمل آن است که آن را به ابزاری نامناسب جهت پیشبرد اهداف ایده آل تبدیل نماید.

تحول نظام سنجش، عواقب مورد نظر، سابقه تحصیلی دانشجو، آزمونهای پراهمیت کشوری