تحلیل رویکرد ویتگنشتاینی به مسیله خودارجاعی
Publish place: Wisdom and Philosophy، Vol: 12، Issue: 48
Publish Year: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 382
This Paper With 20 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_WPH-12-48_006
تاریخ نمایه سازی: 15 اردیبهشت 1397
Abstract:
دست کم سه رویکرد متفاوت به خود ارجاعی در سنت فلسفه تحلیلی وجود دارد. رویکرد راسلی، رویکرد پوزیتیویستی و رویکرد ویتگنشتاینی. هر کدام از این رویکردها راه حلی متفاوت برای مسیله خود ارجاعی پیشنهاد کرده اند. از ان میان رویکرد ویتگنشتاینی به این مسیله بحث های زیادی را بوجود آورده است. ظاهرا فقره 6،54 (عبارت ماقبل آخر) رساله ویتگنشتاین تمامی گزاره های کتاب از جمله خودش را بی معنی قلمداد می کند. این خود ارجاعی مخاطبین رسانه را در وضع پارادوکسیکالی قرار می دهد. ویتگنشتاین با طرح مفهوم نردبان سعی دارد تا از این خود ارجاعی بگریزد. از میان تفاسیر مختلف از رساله ویتگنشتاین در تفسیر توصیف ناپذیر و یکپارچه حول این مسیله شکل گرفته اند. و سعی می کنند که با تفسیر واژه ((بی معنی)) خوانشی سازگار از متن رساله به دست بدهند؛ اما از خلال نقدهای این دو تفسیر به یکدیگر به نظر می رسد که اساسا رویکرد ویتگنشتاینی برای حل بحران خودارجاعی راهگشا نباشد.
Keywords:
Authors
مرتضی واعظ قاسمی
کارشناسی ارشد فلسفه منطق دانشگاه علامه طباطبایی، تهران،ایران
علی اکبر احمدی افرمجانی
دانشیار فلسفه دانشگاه علامه طباطبایی،تهران،ایران