جنگ نرم و استعمار فرانوین از منظر حقوق بین الملل

امنیت ، به عنوان یکی از نیازها و خواسته های اساسی جامعه بشری، از دیرباز تاکنون از دغدغه های مهم و کانون توجه دولت ها و ملت ها بوده است . در تلقی و برداشت سنتی از این مفهوم ، وجود امنیت مترادف با فقدان تهدید نظامی بوده ولی با گذشت زمان و ورود به دوره مدرن و پیشرفت تکنولوژی و توسعه ابزار ارتباطات این مفهوم نیز دچار تحول و دگرگونی عظیم شده است ، امنیت در مفهوم جدید خود علاوه بر فقدان تهدید سخت و نظامی، فقدان هر نوع تهدید نرم (بالفعل یا بالقوه) در ابعاد سیاسی ، اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی و زیست محیطی را نیز در برمی گیرد. در واقع در مفهوم نوین ، امنیت فقدان هر گونه تهدید از نوع سخت و نرم بر ارزشهای حیاتی یک کشور از جمله استقلال و تمامیت ارضی ، حاکمیت سیاسی ، هویت ملی - فرهنگی ، الگوهای رفتاری و چرخه اقتصادی می باشد در نتیجه چنانچه شرایط و فضایی حاکم باشد که هر ملتی در چارچوب آن بتواند اهداف و منابع ملی و ارزش های حیاتی خود را در برابر تهدیدات سخت و نرم حفظ کند امنیت ملی آن کشور تحقق یافته است.با کمی تامل در تحولات اخیر نظام بین الملل می توان دریافت که رویکرد کشورها در تهاجم به یکدیگر تغییر یافته و ازنوع سخت و نظامی به سمت جنگ نرم و روانی تغییر موضع داده است. اگر در گذشته های نه چندان دور ، دولت ها تنها استفاده از سلاح و ابزار نیروی نظامی علیه خود را تجاوز تلقی می کردند ، امروز سخن از جنگ نرم و استعمار فرانوین است.این پژوهش با تاکید بر اصول حقوق بین الملل به محدودیت ها و موانع حقوقی مداخلات کشورها در امور داخلی یکدیگر می پردازند.

Keywords:

تهدید , امنیت ملی , جنگ نرم , استعمار فرانوین , حقوق بین الملل