منصور بیرامی - استاد گروه روانشناسی، دانشگاه تبریز
یزدان موحدی - دانشجوی دکترای تخصصی علوم اعصاب شناختی، دانشگاه تبریز

زمینه: بیحوصلگی به عنوان یک حالت تنفر یا ناسازگاری با هر نوع تجربه تکراری مثل کار روزانه یا برخورد باافراد کسل کننده و ملالآور و بی قراری زیاد در شرایطی که رهایی از یکنواختی امکان پذیر نیست، تعریف میشود. هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین ساختار عاملی مقیاس آمادگی برای بی حوصلگی در دانشجویان ایرانی انجام شد. روش: جامعه پژوهش حاضر کلیه دانشجویان دانشگاه تبریز در سال تحصیلی 92-1391بودند که تعداد 400 نفر از آنها به عنوان نمونه انتخاب شدند و به پرسشنامه آمادگی برای بیحوصلگی فارمر وساندبرگ پاسخ دادند. همه آزمودنیها بصورت داوطلبانه پرسشنامهها را تکمیل کردند و برگرداندند. دادهها بااستفاده از نرم افزارLISREL و SPSS19تحلیل شد. یافتهها: نتایج ساختار عاملی پژوهش حاضر حاکی ازوجود دو عامل تحریک درونی و تحریک بیرونی بود، به گونهای که تحریک درونی 11 سوال و تحریک بیرونی 10 سوال را به خود اختصاص داد. بحث و نتیجه گیری: صاحبنظران عوامل متفاوتی را برای سبب شناسی بیحوصلگی معرفی کردهاند که میتوان آنها را متاثر از عوامل شخصیتی یا ذهنی دانست. به دلیل ارتباط بیحوصلگی با عملکرد تحصیلی، استفاده از یافتههای پژوهش حاضر به آموزش و پرورش و دانشگاهها، روانشناسان، مشاوران و روانپزشکان و پژوهشگران توصیه می شود

ساختار عاملی، آمادگی برای بیحوصلگی، دانشجویان ایرانی