محمدصالح اسفندیاری بهر اسمانی - دانشجوی دکتری حقوق جزا وجودشناسی دانشگاه فردوسی مشهد
عبدالرضا جوان جعفری بجنوردی - دانشیار دانشگاه فردوسی مشهد (نویسنده مسیول)

پس از ظهور زندان در اوایل قرن نوزدهم میلادی، روشن فکران و متخصصان عدالت کیفری به این مجازات موتا بسیار خوش بین بودند. زیرا در تقابل با مجازات های قبل از آن انسان دوستانه جلوه می نمود، اما دیری نپایید که انتقادها نسبت به آن آغاز شد. زندان ها از همان بدو تاسیس با مسایل فراوانی روبه رو بودند و با گذشت زمان مشکلات نمود بیشتری یافتند. امروز جمعیت زندان ها به یک بحران جهانی تبدیل شده و راهکارهای فیلسوفان و کیفر شناسان برای حل معضلات این مجازات، راه به جایی نبرده است. زندان علاوه بر این که در تحقق اهدافی چون اصلاح و تربیت مجرمان و همچنین کاهش آمار جرایم موفق نبوده، خود نیز تبدیل به یک معضل شده است. سوال اساسی این است که چرا به رغم مشکلات موجود، نظام های عدالت کیفری در استفاده از زندان پافشاری دارند به نظر می رسد باید از زاویه ای دیگر مجازات ها به طور کلی در زندان به طور اخص نگریست. ادعای نوشتار حاضر آن است که تجزیه و تحلیل مجازات زندان در بستر جامعه شناسی پیش تر می تواند کلید حل بسیاری از معماهای وجود باشد. در این راستا سعی می شود تا چرای استمرار زندان از منظر دیدگاه های مختلف این رشته مورد بررسی قرار گیرد طبق این پیش شرط ها زندان به عنوان نهادی تلقی خواهد شد که به سبب کارکردهای ویژه ای که دارد تداوم می یابد، هرچند از نظر اندیشه های فلسفی کیفرشناسانه در اهداف پیش فرض خود عملا شکست خورده باشد.

ظهور زندان، استمرار زندان، کارکردگرایی، مجازات و انسجام اجتماعی، مجازات و فناوری های قدرت