حسن صمدیار - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن
اتنا الهی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

شهرهای جدید در بیشتر دوره های تاریخی، بویژه از آغاز شهز نشینی در دورترین نقاط دنیا طراحی و ساخته شده اند .احداث این شهرها در مواردی به مثابه برنامه برای تحقق بخشی از سیاست حکومت ها بوده است. مشکلات متعددی در شهرهای جدید به لحاظ شرایط ایجاد فضای کسب و کار روی می دهد، زمان کوتاه شکل گیری هویت واقعی شهرهای جدید و فرهنگ شهری باعث میشود که ایجاد ارتباط متعادل و معقول بین کارکرد مسکونی این شهرها و اشتغال، فرصت ها و ظرفیت های شغلی دچار اشکال شده و این موضوع بیشتر به دلیل مهاجرت های تناوبی و آونگی روزانه و حتی فصلی افزایش مییابد. به منظور دستیابی به یک وضعیت پایدار واقعی در شهرهای جدید، تدوین سیاست هایی جهت حصول به شهرهای پایدار ضروری است. علی رغم اهمیت جنبه های اقتصادی توسعه، به نظر می رسد که توسعه چیزی بیش از رشد اقتصادی است و گذشته از بهبود سطح مادی زندگی، عدالت اجتماعی و ارزش ها و سنت های بومی را نیز در بر می گیرد. با توجه به اینکه دستیابی به منابع مالی و اجتماعی یکی از دلایل اصلی تجمع جوامع انسانی در محدودههای شهری است، تهیه الگوهای استقرار مراکز با کاربرد اداری- اقتصادی با بهره گیری از سنجه های تعیین شده توسط صاحبنظران در علوم برنامه ریزی شهری و کارآفرینی، از راه حلهای کارگشا در این زمینه است. اما در شرایط کنونی باید به یک سوال اساسی در معرفی نسل نوین شهرهای جدید پاسخ گفت. سوال این است آیا ضرورت های ایجاد شهرها و شهرک های جدید کماکان باقی است یا ضرورت های جدید ادامه سیاست را اجتناب پذیر میکند.

توسعه پایدار، شهرهای جدید، کارآفرینی، سکونتگاه