عین الله سکینه پور - کارشناس ارشد، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده تحصیلات تکمیلی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروجرد، ایران
عین الله نادری - دکتری، گروه علوم زیستی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه صنعتی شاهرود، سمنان ، ایران
ابراهیم درتاج - دکتری، گروه حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران، ایران
مژگان بقایی - کارشناس ارشد، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده تحصیلات تکمیلی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد محلات

مقدمه: در سالهای اخیر مطالعات زیادی در رابطه با ارتباط بین عضلات ثبات دهنده مرکزی و آسیب اندام تحتانی و فوقانی انجام شده است. و در این مطالعات نشان داده اند، که بین عضلات ثبات مرکزی و آسیب اندام تحتانی رابطه زیادی وجود دارد. بنابراین هدف از این پژوهش مقایسه استقامت عضلات ثبات دهنده مرکزی بین ورزشکاران با و بدون اسپرین مچ پا بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع تحقیقات علی مقایسه ای است که در شهر اسلام آباد غرب انجام گرفت. تعداد 100 نفر (50 نفر با میانگین سنی 2/82±24/5 سال)، در گروه اسپرین مزمن مچ پا و(50 نفر با میانگین سنی 1/42±23/66 سال)،در گروه سالم، به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. ثبات مرکزی بین این دو گروه توسط 3 آزمون استقامتی و عملکردی مقایسه شد. استقامت عضلات فلکسور، اکستانسور و فلکسور های طرفی تنه توسط آزمونهای مک گیل و آزمون بیرینگ سورنسون تغییر یافته ارزیابی شد.نتایج: سطح معنا داری برای استقامت عضلات خلفی تنه، قدامی تنه، راست تنه، چپ تنه، و مجموع خلفی، قدامی و جانبی تنه در بازیکنان بسکتبال مبتلا به اسپرین مچ پا در مقایسه با بازیکنان بسکتبالیست بدون اسپرین مچ پا به ترتیب(P<02)، (P<002)، (P<02)، (P<02)، (P<001)، بود. استقامت عضلات ثبات مرکزی تنه در ورزشکاران آسیب دیده در مقایسه با ورزشکاران سالم به طور معناداری کمتر بود (0/05> P).

اسپرین مچ پا ، بسکتبال، استقامت عضلات ثبات مرکزی