مقایسه تطبیقی معماری معاصر از منظر رویکرد معماران در احیای معماری ایرانی در بناهای فرهنگی

اواخر مشروطیت و دوران پهلوی اول را می توان دوران رسوخ و تداوم اندیشه های انتقادی و مدرنیته در ایران تلقی کرد. سبک های رایج معماری دوره ی رضاشاهی را می توان در سه گرایش معماری تقسیم بندی نمود: تداوم معماری اواخر قاجار، سبک معماری اوایل مدرن، نیوکلاسیک اروپا با تلفیق موتیف های ایرانی (سبک ملی). هنر غرب از طریق دانشکده ی هنرهای زیبا به طور مستقیم وارد ایران شد. در اواخر دهه ی 1340 که بیشتر نگاه نوستالژیک به معماری گذشته ایران حاکم بود، تفکر لویی کان نیز توسط معماران ایرانی کم کم در جریان معماری ایران موثر واقع شد. در این میان آثار معماری نادر اردلان از بهترین نمونه های آن می باشد، همچنین آثار کامران دیبا نیز تا حدودی در این مجموعه جای می گیرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، معماران ایرانی، تحت تاثیر دو پدیده ی موازی قرار داشتند. اولین تحول تاثیر گذار در این دوران اندیشه ها و کارهای ساخته شده ی پیشگامان نسل دوم بود که سودای آشتی دادن معماری مدرن با سنن و فرهنگ ایرانی را در سر می پرورانند، و دومین جریان تاثیرگذار، که ریشه در تمدن و فرهنگ غرب داشت. این پژوهش به بررسی نقش معماری سنتی ایرانی- اسلامی در دوران پهلوی دوم و پس از پیروزی انقلاب اسلامی می پردازد و موزه معماری معاصر تهران و فرهنگسرای خاوران از لحاظ عناصر معماری سنتی در این دو دوره مورد مقایسه تطبیقی قرار می گیرد.

Keywords:

پهلوی دوم , معماری ایرانی , فرهنگسرای خاوران , موزه معماری معاصر