بررسی اصول طراحی فضاهای آموزشی در دانشکده های معماری با رویکرد توسعه پایدار

یکی از مهمترین کاربری های شهری در عصر حاضر، فضاهای آموزشی می باشند و تعیین نحوه طراحی صحیح این فضاهاو استقرار طراحی شده اجزاء مربوطه، از جمله وظایف اصلی معماران می باشد. در سالهای اخیر، افزایش ضریبشهرنشینی، و به تبع آن افزایش مدارس، دانشگاه ها و دیگر فضاهای آموزشی، زمینه استقرار و طراحی های نامناسب وغیر اصولی فضاهای آموزشی را در کشورمان فراهم کرده است. در عصر حاظر، برای طراحی مناسب و منطقی اینگونهمکان ها، به کارگیری روشهای علمی و کارآمد و پیروی از اصول طراحی معماری، امری ضروری و اجتناب ناپذیر میباشد. ارزیابی نحوه طراحی دانشکده های معماری در شهر تبریز با استفاده از تکنیک های پیمایشی (پرسشنامه، مصاحبهو ...) که مطابق با معیارهای سرانه فضای باز و کلاس درس، طراحی داخلی، دسترسی ها، قدمت و امنیت ترافیکی انجاممی گیرد. بنابراین نوع تحقیق کاربردی و روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است. هدف مقاله حاضر تحلیل و ارزیابی نحوه طراحی فضاهای آموزشی دانشکده های معماری و به دنبال آن دستیابی به الگویی بهینه به منظور طراحی های مطلوباین گونه فضاهای آموزشی و نیز افزایش کارایی و تسهیل در بهره برداری آنها برای دانشجویان در سطوح مختلف میباشد.تامل در نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که اکثر دانشکده های معماری موجود در کشور، دارای طراحی هایبا اولویت آموزشی تخصصی پایینی بوده و برخی نیز سازگاری نسبتا پایین با کاربری ها و رشته های همجوار خود رادارند. بیشترین ناسازگاری مربوط به طراحی غیر تخصصی دانشکده های معماری در جوار دیگر رشته ها، بدون در نظرگرفتن مشکلات متعدد از جمله آلودگی صوتی است. یافته های پژوهش حاکی از برتری و غالب بودن ضعفها بر قابلیتهای دانشکده های معماری مورد مطالعه بوده و نتایج راهکارهایی مبنی بر اصول طراحی دانشکده های معماری صحیح ودر راستای توسعه پایدار را اریه می دهد.

Keywords:

فضاهای آموزشی , دانشکده معماری , آذربایجان شرقی , توسعه پایدار