ارتقا تعامل کودک با مکان در فضای باز مجتمع های مسکونی (مورد پژوهی سه گونه ی فضای باز مسکونی در شهر ملایر)

با توجه به غلبه استفاده از فضاهای باز جمعی بجار فضاهای باز خصوصی خانه های تک خانواری در شهرهای بزرگ ایران، هدف این پژوهش جستجوی چارچوبی منعطف برای تبیین چگونگی تعامل کودک با مکان در محیط های مسکونی است. پرسش اساسی این است. پژوهش حاضر از نوع همبستگی طرح مدلیابی روابط ساختاری می باشد که 147 نفر از والدین ساکن در مجتمع های مسکونی بنیاد مسکن ومجتمع های مسکونی خ سعدی به شیوه خوشه ای تصادفی انتخاب شدند تا 57 سوال پرسشنامه مربوط به دیدگاه والدین در فضاهای باز مجتمع های مسکونی را پاسخ دهند. روایی ابزار مورد بررسی از روش محتوایی و سازه مورد مطالعه نشان داد که به دست آمده است. با α=0/0 ابزار دارای روایی مناسبی است. همچنین میزان پایایی این ابزار با استفاده از روش آلفای کرونباخ 954 استفاده از روش تحلیل مسیر و رگرسیون و تعیین اثرات مستقیم و غیرمستقیم متغیرها بر آموزش پذیری فضاهای باز مجتمع های مسکونی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها نشان دادند که عوامل برای رضایت مندی کودکان از فضاهای باز در مجتمع های مسکونی به تبعیت از روابط مستقیم و غیرمستقیم صورت می پذیرد. نتایج به دست آمده نشان داد که متغیرهای عوامل طبیعی (پوشش گیاهی)، فرم فضا و ارگونومی به طور مستقیم در رضایت مندی کودکان در فضاهای باز مجتمع های مسکونی تاثیر دارند و متغیرهای انعطاف پذیری وسایل بازی کودکان، عوامل محرک بصری به طور غیرمستقیم بر رضایت مندی کودکان در فضاهای باز مجتمع های مسکونی تاثیر دارند.

Keywords:

مدلیابی ساختاری , رضایت مندی کودک , تعامل , فضاهای باز , مجتمع های مسکونی