استفاده از تنظیم کننده های رشد گیاهی در کنترل پاجوش های درخت انار

درخت انار از شروع رشد قابلیت تولید پاجوش بسیاری را در اطراف تنه خود دارا می باشد که عدم مبارزه با آن موجب تضعیف گیاه اصلی گردیده و درخت را به درختچه تبدیل می نماید از طرفی حذف پاجوش ها از طریق دستی و مکانیکی همیشه با رویش مجدد آنها و گستردگی بیشتر مواجه بوده است و هزینه های بسیاری را به باغدار تحمیل نموده است . در سال 1392 با استفاده از دو تنظیم کننده رشد اکسینی آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در یکی از باغات مهیاراصفهان انجام پذیرفت. به همین منظور همزمان با شروع حذف پاجوش های انار به روش سنتی ، غلظت های (صفر، 5000و10000 mgL) 2-4D و 0/5و1 درصد NAA بطور جداگانه بر روی پاجوش هایی که از فواصل 5و 10 سانتی متری از سطح زمین قطع گردیده بودند. در دو مرحله بلافاصله پس از حذف و به فاصله ی 40 روز پس از مرحله اول محلول پاشی شد و در پایان تابستان از نظر درصد پاجوش های رشد کرده قبلی و جدید بعد از محلول پاشی اول و دوم مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که هر دو تنظیم کننده رشد بر درصد پاجوش های رشد کرده بعد از محلول پاشی اول و دوم دارای اثر معنی داری در سطح یک درصد آزمون دانکن نشان دادند. در مقایسه تیمارها، کمترین درصد پاجوش مربوط به غلظت 10000 NAA به میزان 1/7 درصد و بیشترین آن مربوط به NAA 5000 به میزان 12/4 درصد بود افزایش غلظت هردو تنظیم کننده رشد بطور معنی داری درصد پاجوش های رشد کرده را کاهش داد. بررسی اثر متقابل دو فاکتور نشان داد که کمترین درصد پاجوش رشد کرده در تیمار 10 سانتی متر قطع پاجوش و غلظت 10000 D2-4 و نیز 5 سانتی متر قطع پاجوش و غلظت 10000 NAA و بیشترین آن در غلظت 5000 NAA در هر دو ارتفاع قطع 5و 10 سانتی متر به ترتیب به میزان 12/2 و 12/7 درصد مشاهده گردید.