بررسی اثرات سن نشاء بر رشد رویشی ، عملکرد و برخی صفات ژنوتیپ های پیاز در کشت زمستانه جنوب استان کرمان

با توجه به اهمیت زمان انتقال نشا در تولید پیاز، اثر چهار سن نشا 40و50و60و70 روز در پنج رقم پیاز پریماورا، تگزاس ارلی گرانو، ارلی وایت، توده محلی جیرفت و توده محلی بلوچستان در سال 1393-1394 بررسی شد. آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 20 تیمار و سه تکرار اجرا گردید. رقم های مورد مطالعه از نظر ارتفاع بوته، تعداد برگ در بوته، اندازه سوخ، وزن سوخ، قطر گردن، عملکرد سوخ، درصد ماده خشک، درصد بولتینگ و درصد چند قلویی تفاوت معنی داری در سطح یک درصد با هم داشتند. همچنین سن نشا بر تمام صفات ذکر شده به استثنای درصد ماده خشک مورد بررسی اثر معنی داری از نظر آماری در سطح یک درصد داشت. حداکثر ارتفاع بوته، تعداد برگ در بوته، اندازه سوخ، وزن سوخ، تعداد فلس، قطر گردن و عملکرد سوخ از نشاهای 60و70 روزه حاصل شد. اما انتقال نشا در این سن افزایش درصد دو قلویی و بولتینگ را به دنبال داشت. مقایسه میانگین اثر متقابل نشان داد انتقال نشا رقم پریماورا و ارلی وایت و در سن 60 روزگی علاه بر حصول حداکثر عملکرد 73/63و68/22 تن در هکتار سبب کاهش درصد بولتینگ و چند قلویی در این دو رقم خواهد شد.

Keywords:

پیاز , سن نشا , رقم , عملکرد , بولتینگ