ریحانه نیک نژاد - دانشجوی کارشناسی ارشد اتاق عمل، کمیته تحقیقات دانشجویی دانشکده پرستاری و مامایی اصفهان، اصفهان، ایران
احمد قدمی - استادیار، مرکز تحقیقات دانشکده پرستاری و مامایی اصفهان، اصفهان، ایران
علیرضا ایرج پور - دانشیار، مرکز تحقیقات دانشکده پرستاری و مامایی اصفهان، اصفهان، ایران
مرضیه احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد اتاق عمل، کمیته تحقیقات دانشجویی دانشکده پرستاری و مامایی اصفهان، اصفهان، ایران

حفظ و ارتقای صلاحیت بالینی پرسنل، خصوصا پرسنل تازه کار، یکی از چالشهای مهم درمدیریت بیمارستانی به حساب می آید. پرسنل در بدو شروع به کار خود دارای مشکلاتی در ارایه مراقبت ها هستند و گاه دچار شوک واقعیت می شوند(Walker and Costa 2017). رها شدن پرسنل تازه کار بدون حمایت و عدم وجود برنامه های آشناسازی مناسب، از عمده مشکلات محیط های بالینی برای آنان است. پرسنل تازه کار، در بالین به دفعات از معیارها و استانداردهای حرفه ای خارج شده و مرتکب خطا، سهل انگاری و در نهایت، سوء عملکردهای مراقبتی می شوند(Boamah, Read et al. 2017) مطالعات نشان می دهند که پرستاران تازه کار در بالین دچار مشکلات فراوانی بوده و تقاضای یاری و کمک دارند و نمی دانند که در محیط های واقعی چه انتظاراتی از آنها می رود(Pasila, Elo et al. 2017) پرسنل جدیدالورود در ماههای اول کاری خود احساس رضایتمندی پایینی از کار خود دارند. همچنین پرسنل با سابقه نیز از همکاری با پرسنل جدید بدلیل پرسش زیاد و اشتباهات کاری آنها احساس خوشایندی ندارند. بنابراین این پرسنل جدید در همان ماههای اول استرس شغلی بالایی را تجربه می کنند که با علایمی همچون تاخیر در ورود به کار، احساس خستگی مفرط، درخواست مرخصی و عدم لذت و شادابی در کارشان مشخص می گردد. لذا دیگر پرسنل باید جبران اشتباهات و کم کاری این پرسنل را بکنند که باعث نارضایتی آنها هم می گردد. از طرف دیگر این مشکل تاثیر بسیار زیادی بر روندعمل، سرعت عمل، رضایت پزشک و همچنین روند بهبودی بیمار دارد(Parker, Giles et al. 2014). همواره مدیران در تلاشند تا هر چه سریعتر پرسنل تازه کار را به حد کفایت برسانند تا هم کارآیی پرسنل افزایش یابد و هم پرسنل با عدم رضایت شغلی و مسایل روحی روانی روبرو نگردند. یکی از مهمترین برنامه های هر سازمان برای برطرف نمودن این چالش توانمندسازی پرسنل می باشد. بنابراین، احساس می شود توانمندسازی پرسنل جدید یک نیاز واقعی و یکی از رسالت های مدیران پرستاری است که باید به آن جامه عمل بپوشانند(Laschinger and Smith 2013; Wing, Regan et al. 2015)