فریدخت یزدانی - دانشجوی کمیته تحقیقات، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران .مربی، مرکز تحقیقات توسعه علوم پرستاری و مامایی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
پروانه اباذری - استادیار، مرکز تحقیقات مراقبتهای پرستاری و مامایی ، دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران

در سراسر جهان، تعداد افراد مبتلا به دیابت به طور بی سابقه ای در حال افزایش است. انتظار می رود این تعداد تا سال 2035 از مرز 592 میلیون نفر فراتر رود(Guariguata et al., 2014). دیابت در کشورهای با درآمد کم تا متوسط از سرعت رشد بیشتری برخوردار است. حدود 40% افزایش دیابت در ارتباط با رشد جمعیت و پیری، 28% مرتبط با افزایش شیوع در سنین خاص، و 32% مرتبط با هر دو مورد می باشد. ناحیه مدیترانه شرقی با برآورد 13.7% افزایش بیشتری در شیوع دیابت نشان داده است(WHO, 2016). این افزایش در کشور های در حال توسعه از جمله کشور ما چشمگیرتر می باشد(RIES, 2012). بسیاری از کشورها برای مقابله با این چالش، دوره های آموزشی برای تربیت آموزش دهنده دیابت برگزار می کنند که همراه با اعطای گواهینامه استاندارد است. هر چند که آموزش دهندگان دیابت در یک گروه چند رشته ای و میان رشته ای متشکل از پزشکان، پرستاران، کارشناسان تغذیه، و کارشناسان بهداشت برای مراقبت از بیماران مبتلا به دیابت با رویکرد پیشگیری و کنترل دیابت فعالیت می کنند، اما هدف از این دوره ها، تلاش برای تربیت پرستار آموزش دهنده دیابت به عنوان بخش جدایی ناپذیر از تیم دیابت است(I.D.F., 2015) . علیرغم اهمیت شناخته شده ی نیاز به وجود پرستاران آموزش دهنده دیابت، دوره های آموزش تخصصی برای تربیت این پرستاران در ایران وجود ندارد. این مطالعه با هدف تعیین برنامه های تربیت آموزش دهندگان دیابت در آسیا و خاورمیانه انجام شد.