بررسی کارایی بهینه سازی پرتفوی بر اساس مدل ارزش در معرض خطر مشروط در بدترین حال( WCVaR ) باترکیب مدل چند عاملی با مدل ارزش در معرض خطر شرطی( CVaR)

انتخاب سبد بهینه سهام از اهداف اصلی مدیریت پرتفوی است لذا گسترش و پیچیدگی روزافزون بازارهای مالی، تصمیم گیری در خصوص انتخاب سبد بهینه را برای سرمایه گذاران دشوار نموده است. از سویی بر اساس نظریه مدرن پرتفوی، متنوع سازی سرمایه گذاری ها می تواند منجر به کاهش نوسان ها در عین حفظ متوسط بازده گردد .همچنین با توجه به پیچیده شدن و سرعت عوامل تاثیرگذار، تشکیل پرتفوی بهینه با روش های سنتی کار دشواری است . بدین منظور تحقیق حاضر تلاشی برای بررسی مدل انتخاب پرتفوی بهینه با ترکیب بدترین حالت ارزش در معرض خطر مشروط (WCVaR) و مدل چند عاملی و تخمین ریسک و بازده پرتفوی و مقایسه ریسک و بازده این مدل با ریسک و بازده در مدل CVaR می باشد.در این تحقیق به بررسی 66 پرتفوی در طول تقریبا 11 سال با توجه به داده های بازار بورس اوراق بهادار تهران پرداخته شده و ریسک و بازدهی هر پرتفوی بر اساس دو مدل بهینه سازی WCVaR و CVaR تخمین زده شد و در مرحله بعد با استفاده از از آزمون مقایسه میانگین ویلکاکسون به بررسی وجود تفاوت معنی دار بین ریسک و بازده دو مدل فوق پرداخته شد.در تحقیق حاضر مشخص شد بازده پرتفوی در مدل WCVaR تفاوت معناداری با بازده پرتفوی در مدل CVaR و ریسک پرتفوی مدل WCVaR تفاوت معناداری با ریسک پرتفوی مدل CVaR دارد و لذا با توجه به مرز کارای پرتفوی های رسم شده دو مدل ، بهینه سازی پایدار با ترکیب WCVaR و مدل چند عاملی نسبت به بهینه سازی CVaR عملکرد بهتری را برای سرمایه گذاران محقق می سازد.

Keywords:

ریسک , بازده , مدل چند عاملی , بهینه سازی پرتفوی , WCVaR , CVaR