بررسی عنصر زمان در غزلیات هوشنگ ابتهاج با تکیه بر کتاب سیاه مشق

یکی از مقوله هایی که در آثار ادبی وجود دارد، زمان و مفهوم کاربردی آن در شعر است . دیدگاه شاعران و نویسندگان درباره ی کاربرد آن متفاوت است. هوشنگ ابتهاج نیز از این مقوله در شعر خود به شیوه های گوناگونی بهره برده است. زمان در شعر او، یک مقوله ی عینی و معقول نیست؛ بلکه دارای وجودی مادی و محسوس است. او گاهی اوقات زمان را در تصرف خود می بیند که به خوبی بر آن احاطه دارد و گاهی اوقات زمان را به گونه ای ساکن می یابد که خیال حرکت ندارد و یا در یک محدوده ی زمانی مشخص، به دور خود در چرخش است. ابتهاج زمان را جاندار می بیند و برای آن از توصیفات زیبایی استفاده کرده و خوی و خصلت های آن را برمی شمارد. او با آوردن واژه های کهنی در کنار واژگان نو، زمان گذشته و حال را پیوند می دهد که این از بهترین ویژگی های بارز ابتهاج در استفاده از مقوله ی زمان است. در کل باید گفت یکی از وجوه برجسته شعر ابتهاج شیوه ی استفاده او از مقوله های مختلف زمان و تصرف شاعرانه ی وی در آن است.

Keywords:

ادبیات معاصر , هوشنگ ابتهاج , زمان , غزل , سیاه مشق