بررسی تطبیقی مفاهیم عرفانی در شعر شهریار و سهراب سپهری

عرفان و ادبیات پیوندی ناگسستنی و دیرینه باهم دارند و اغلب شاعران ایرانی رگه هایی از عرفان در آثارشان وجود دارد. عرفان در ادبیات معاصر همانند پیشینه خود در ادبیات کلاسیک مورد توجه شاعران است. شهریار و سهراب سپهری دو تن از شاعران سرشناس در ادبیات معاصر هستند، یکی به عنوان نماینده ادبیات کلاسیک و سنت گرا و غزل سرا و دیگری به عنوان شاعری نو گرا و نیمایی که با توجه به کاربرد اصطلاحات عرفانی در آثارشان می توان مفاهیم عرفانی را در شعر آنان بررسی کرد. شهریار با توجه به علاقه و تمایل زیاد به عرفان و شعر کلاسیک و همچنین آشنایی با شاعران عارف مسلک به ویژه حافظ به عرفان گرایش پیدا کرد و سهراب سپهری نیز در اثر مسافرت به مناطق مختلف دنیای شرق و همچنین آشنایی با مبانی عرفان شرق تحت تاثیر عرفان هندی و بودایی قرار گرفت. مفاهیم و اصطلاحات عرفانی در جای جای اشعار این دو شاعر بزرگ معاصر بازتاب دارد. مقاله حاضر سعی در بررسی و توصیف و مقایسه مفاهیم واصطلاحات عرفانی در اشعار این دو شاعر دارد. این بررسی اولا به شناخت هرچه بیشتر از شیوه عرفان این شاعران و ثانیا به نحوه طرح عرفان در ادبیات معاصر می انجامد.

Keywords:

شهریار , سهراب سپهری , عرفان , ادبیات معاصر