نیره حسینی - دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی دانشگاه شیراز

از آغاز قرن جاری، بهبود کیفیت، یکی از اهداف کلیدی اصلاحات در موسسات آموزش عالی در سراسرجهان بوده است و در نتیجه، چنین امری موجب افزایش تقاضا برای تضمین کیفیت شده است. مطالعهحاضر با بررسی متون و مقالات معتبر مربوط به کیفیت در آموزش عالی، تلاش نموده است تا مفهومفرهنگ تضمین کیفیت و ابعاد تشکیل دهنده آن در دانشگاه های آموزشی را تعریف و تبیین نماید. براساس یافته های مطالعه، فرهنگ تضمین کیفیت در دانشگاه به طور کلی و در دانشگاه های آموزشی بهطور خاص، در قالب دو عنصر فرهنگی/ روانشناختی از یک سو و ساختاری/ مدیریتی از سوی دیگرتعریف میشود. فرهنگ تضمین کیفیت در دانشگاه های آموزشی، مشمل بر نگرشها و ارزش ها (عنصرفرهنگی/ روانشناختی) و برنامه ها و اقدامات و شیوه هایی (عنصر ساختاری/ مدیریتی) است که بهبودمداوم اجزاء تشکیل دهنده فرایند آموزش (دروندادها نظیر کسب اطلاعات باارزش در خصوص آموزش،برنامه درسی و ...؛ منابع نظیر اساتید، تجهیزات و ...؛ و کنترل شامل سیستم های کنترل کیفیت واعتباربخشی) را هدف قرار میدهد. به عبارت دیگر، بر پایه دو عنصر فرهنگی/ روانشناختی و ساختاری/مدیریتی، پنج بعد شامل 1) پوشش دقیق و جامع در ارزیابی ها، 2) فرایندهای ارزیابی درونی و بیرونی،3) مشارکت و مالکیت، 4) بازخورد سریع و اثربخش، و 5) ارزیابی مبتنی بر شواهد برای فرهنگ تضمینکیفیت در دانشگاه های آموزشی ارایه شده است.

فرهنگ تضمین کیفیت، دانشگاه آموزشی، آموزش عالی