ارزیابی پایداری اکولوژیکی نظام های کشت برنج در استان مازندران

برنج یکی از محصولات غذایی اصلی مردم جهان و بعد از گندم دومین غذای مورد علاقه مردم ایران است. شالیکاری حرفه اصلی مردم مناطق روستایی مازندران و مهمترین منبع درآمد آنان را تشکیل می دهد. این تحقیق با هدف ارزیابی وضعیت پایداری نظام های کشت برنج در استان مازندران انجام گردید. استفاده بی رویه از فناوری های مدرن کشاورزی نظیر مواد شیمیایی و ماشین آلات کشاورزی به معضل جهانی تبدیل شده است. یطوری که دولت ها و طرفداران محیط زیست را به موضوع گیری جدی در مقابل خسارات انبوه عملیات غیر اصولی کشاورزی به محیط زیست وادار نموده است. این تحقیق به روش پیمایشی انجام گرفت. جمعیت مورد مطالعه 80000 نفر از بهره برداران 83000 هزار هکتار از اراضی شالیکاری در محدوده شهرستان های آمل بابل محمودآباد و بابلسر(مرکز شالیزارهای مازندران و قطب تولید برنج استان) بوده اند. اندازه نمونه شامل 170 نفر بوده است که با استفاده از فرمول کوکران تعیین گردید. نمونه گیری به روش طبقه ای انجام گرفت.ابزار اصلی تحقیق پرسشنامه بود. روایی آن به کمک متخصصین ترویج و کارشناسان کشاورزی منطقه به دست آمد. پایایی ابزار تحقیق با یک مطالعه راهنما(مقدار آلفا 0.85) بدست آمد. نتایج نشان داد که پاسخگویان فنون مربوط به انتخاب بذر را درسطوح بالایی به کمار گرفته بودند، عملیات خاک ورزی را به شکل بی رویه ای انجام می دادند، از کودهای آلی استفاده اندک ولی از کودها و سموم شیمیایی استفاده بی رویه کرده بدند، فناوری های کنترل مکانیکی و زراعی را در حد نسبتا قابل قبولی به مار می گرفتند لیکن کاربرد فناوری های بیولوژیک در بین آنان متداول نبود.

ارزیابی پایداری اکولوژیکی نظام های کشت برنج در استان مازندران Keywords:

کشاورزی پایدار , پایداری اکولوژیک , نظام کشت برنج , کشاورزان شالیکار