طاهره قربانی - دانش اموخته کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه آزاد علی آباد کتول

پدیده سفر به دلیل اینکه حس ماجراجویی و روح جستجوگر آدمی را راضی می نماید، بسیار مورد پسند است. بسیاری از بزرگان و شاعران ما ازرودکی، پدرشعرپارسی، گرفته تا صایب تبریزی سفر را تجربه نموده اند و آن را نیزدرشعرخود منعکس نموده اند. درمیان شاعران ادب پارسی نام سعدی در صدر تمام شاعران مسافر صاحب نام می درخشد، از این رو نا سپاسی است، اگربی آن که نامی ازسعدی نوشین گفتاربرزبان آوریم از مقوله سفر گذرنماییم. مسافرتهای سعدی که نخست به انگیزه دانش اندوزی در نظامیه بغداد و پس ازآن به خاطرحس ماجراجویی وجهان گردی و همچنین تاحدودی گرایشات عرفانی اوصورت پذیرفت، بسیارطولانی بود. او از سرزمین های عرب، ازشام ولبنان گرفته تا شرق آن زمان راسفرکرده بود. اوازاین سفرها که بیشترعمرخود را درآن سپری کرده بود، تجربیات فراوانی اندوخت و حاصل همه فراز و فرود سفرهای خود را در دو کتاب گلستان و بوستان جمع نمود وآن را تقدیم ادب پارسی نمود. در این مقاله تلاش شده است ،به زندگینامه، سفرهای سعدی و همچنین انگیزه های سعدی از سفر پرداخته گردد و در پایان نتیجه گیری و بحث شود.

سعدی، سفر، شیراز، جهانگردی، درویش، عرفان