معصومه رهنماهراتبر

حجاری شاخه ای از هنر نقش کردن برروی صخره ها می باشد که به دو روش کنده و نقش بر جسته انجام می شده است .هنر نقش برجسته صخره ای از دوره ی لولوبیان اواخر هزاره ی سوم میلاد تا پایان ساسانیان 651 م ، در عصر باستان ادامه داشته است. در طول سه دوره هخامنشی اشکانی ساسانی حجاری ها به نوعی بصورت تاریخنگاری و مکتوب از دوره هخامنشی در ایران آغاز شد که اولین کتیبه ها نیز از داریوش بزرگ برجای مانده است.این رویکرد در عهد اشکانی با کمیت و کیفیت اندک ولی در عهد ساسانیان به رشد و ارتقاکیفی کتیبه ها و نقوش برجسته ای رسید. این هنر را می توان از عا لیترین نشانه های ذوق و علاقه ی هنرمندان ایرانی دانست.این نوشتار قصد داردتا با تبیین و تشریح نقش برجسته های هخامنشی و اشکانی و مقایسه با آن عصر ساسانی تفاوتها را مورد ارزیابی قرار دهد. در مقدمه به بیان مساله طرح سوال پزوهش ،فرضیه اولیه و چگونگی جمع آوری اطلاعات پرداخته ایم. در متن از حجاری های دوره هخامنشی تا ساسانی صحبت شده است.این پژوهش بصورت تحلیلی –توصیفی ،کتابخانه ای به نگارش در آمده است.

حجاری، صخره، نقش برجسته، لولو بیان، ساسانیان، هنر