جلوه های عرفانی اخلاص در اشعار عبدالرحمان جامی

اخلاص که عبارت از تنزیه دل از هر گونه تعلقات و نسب کونی و نیز توجه محض و خالص به حق و نیل به قرب الهی است ، ریشه در تعالیم کتاب آسمانی دارد و منبعث از قرآن و سنت الهی است. جامی، به عنوان عارف سخن پرداز، در آثار خویش به این آموزه بلند قرآنی-عرفانی توجه خاصی نشان داده است؛ ازاین رو پژوهش در هفت اورنگ به عنوان بستری مناسب و بکر، جهت طرح دیدگاه و نظریات شخصی جامی در این خصوص وآشکار شدن جنبه های مختلف و زوایای پنهان موضوع بحث ونیز مقایسه اندیشه وی با دیگر آثار عرفانی، حایز اهمیت است. جامی در هفت اورنگ هم بر جنبه همت وکسب بنده و هم بر عنایت حق جهت تحقق اخلاص توجه دارد. از این رو در اثر وی سالک متصف به اخلاص گاهی مخلص و گاهی مخلص توصیف می شود؛ و همچنین اصطلاح مخلص گاه به بنده انتساب می یابد و گاه به حق تعالی. هدف این پژوهش که با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده، زمینه سازی برای فهم و درک درست تر مفهوم اخلاص دراشعار جامی است.

Keywords:

اخلاص , مخلص , مخلص , جامی , هفت اورنگ