سعدی شیرازی و رویکرد نوستالژیک (با تاکید بر گلستان)

نوستالژی یکی از مباحث مطرح در نقد روان شناسی است که در فارسی به حسرت سروده یا دل تنگی بازگردانی شده است. حسرت گذشته های شیرین و تقابل زمان حال با گذشته، نوستالژی نامیده می شود. غم غربت و دوری از وطن، یادکرد مرگ، حسرت دوران کودکی و جوانی، جدایی معشوق، یاد دوران باشکوه تاریخ، باستان گرایی و آرزومندی آرمان شهر از مولفه های آن به شمار می روند. سعدی شیرازی نیز اشکال و ابعادی از دردمندی، حسرت و دل تنگی را در کلام خود به نمایش گذاشته است. به نظر می رسد می توان در گلستان سعدی شواهد و مصادیقی برای یادکرد گذشته، یادکرد دوران کودکی و جوانی، یادکرد مرگ و ضعف و پیری و گذر عمر، یاد دوران عاشقی، اندوه از دست دادن عزیزان و یادکرد گذشتگان را مشاهده نمود. این مقاله در رویکرد نوستالژیک وی در دو بعد خاطره فردی و خاطره جمعی، تاملی نموده و در صدد برآمده تجلیات هریک را تبیین سازد.

Keywords:

سعدی شیرازی , شعر , نوستالژی , خاطره ی فردی , خاطره ی جمعی