نقش کارکردی روش تدریس ایفای نقش بر انگیزه پیشرفت و پیشرفت تحصیلی (مطالعه موردی: دانش آموزان پسر پایه ششم ابتدایی)

پیشرفت تحصیلی و بهبود روشهای تدریس در نظام جاری آموزش و پرورش یکی از موضوعات مهم و اساسی در دستور کار برنامه ریزان حوزه آموزش و پرورش می باشد. کیفیت زندگی در مدرسه، انگیزه پیشرفت و پیشرفت تحصیلی از جمله زمینه های پژوهش حاضر هستند که در این تحقیق درصدد آن هستیم تا تاثیر شیوه تدریس ایفای نقش را بر این سه متغییر بسنجیم. این مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بر روی 50 نفر از دانش آموزان پسر پایه ششم ابتدایی مدارس عادی شهرستان خاش که به شیوه نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند انجام شد. دانش آموزان به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هرگروه 25 نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه کیفیت زندگی در مدارس، انگیزش پیشرفت و آزمون پیشرفت تحصیلی بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 15 و آزمون های t مستقل و تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج نشان داد که بین میانگین نمره کیفیت زندگی در مدرسه در کل و در ابعاد مختلف (به جز بعد عاطفه منفی) بعد از مداخله در گروه کنترل و آزمایش تفاوت معنی داری مشاهده شد. میانگین نمره جنبه خطرجویی و نمره پیشرفت تحصیلی بعد از مداخله در گروه کنترل و آزمایش تفاوت معنی داری داشت. به طور کلی روش تدریس ایفای نقش بر کیفیت زندگی در مدرسه، انگیزه پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان تاثیر معناداری دارد. استفاده از روش ایفای نقش منجر به ارتقای پیشرفت تحصیلی، انگیزه پیشرفت و سطح کیفیت زندگی در مدرسه دانش آموزان می شود.

Keywords:

کیفیت زندگی در مدرسه , انگیزه پیشرفت , پیشرفت تحصیلی , شیوه تدریس ایفای نقش