مهسا فرامرزی اصلی - استادیار گروه معماری، دانشکده هنر و معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز
مریم السادات حجازی - دانشجوی دکترای شهرسازی ، دانشکده هنر و معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز
باقر دست آهنین - دانشجوی دکترای شهرسازی ، دانشکده هنر و معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز

پیدایش مفهوم پایداری به همراه مفاهیمی که تبیین کننده ی وجوه مختلف آن مانند رویکرد کربن صفر به شمار می روند؛ انگاره ای است که اگرچه در دهه ی 1970 مطرح گردیده است اما به علت پیامدهای حاصل از شهرنشینی تا به امروز اهمیت داشته و بر آن نیز افزوده شده است . در این میان رویکرد کربن صفر که بر کاهش میزان مصرف گازهای گلخانه ای و به ویژهکربن و استفاده از انرژی های تجدیدپذیر تاکید دارد ؛ به عنوان رویکردی که در ارتباط تنگاتنگ با سایر عرصه ها قرار دارد؛ درمحلات شهری بیش از هر مقیاس دیگری، مورد توجه است. تاکید بر سطح محله ؛ در واقع تاکید بر رویکرد انسان محوری در شهر بوده که زمینه ی تحقق آن را معیارهایی چون هویت؛ قابلیت دسترسی پیاده ؛ امنیت و ایمنی؛ سرزندگی و تنوع؛ و وجود تسهیلات و خدمات در سطح محله فراهم می سازد. این پژوهش با بازشناسی مفاهیم مرتبط با کربن صفر و مطالعه ی جنبه های گوناگون آن شامل عرصه ی عمومی شهر، جابه جایی و حمل و نقل ؛ ساختمان ها و نهایتا استفاده از انرژی های تجدید پذیر؛ با درنظر داشتن معیارهای پایداری محلات در پی تحلیل این سوال است که چگونه می توان بر مبنای رویکرد کربن صفر محلات شهری پایداری داشت باتوجه به آنکه ماهیت این پژوهش نظری بوده و رویکرد پژوهشی توصیفی تحلیلی را دنبال می کند، برآیند مطالعات صورت گرفته نشان میدهد که پایداری محلات بر مبنای رویکرد کربن صفر؛ از یک سو در ارتباط با ساختارهای کلان شهری قرار دارد تا ضامن بقای انرژی و کاهش استفاده از انرژی های تجدید ناپذیر باشد ؛ و از دیگر سو به سبک زندگی مردمانی برمی گردد که در محلات شهری ساکن هستند

سبک زندگی، محلات شهری، کربن صفر، انرژی های تجدید پذیر، توسعه پایدار