منصوره شاه ولی - عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز

روش های تدریس- یادگیری، روشهای برقراری ارتباط با فراگیران در محیط های آموزشی هستند. از این رو همواره باید تلاش شود تا با توجه به شرایط دانش آموزان، محتوای درس و ابزار و امکانات آمزشی بهترین و موثرترین روش ها انتخاب گردند تا یادگیری تسهیل گری و اثر بخشی در آموزش افزایش یابند. تجارب موجود پیرامون روش های مذکور در مدارس نشان می دهد که غالبا روش های مورد استفاده به دنبال افزایش دانش و توانایی دانش آموزان می باشند و لذا کلاس ها به صورت سخنرانی یک طرفه معلم به دانش آموزا، برگزار می شوند که بیانگر نمونه بارز این امر است. اگر چه برخی از دروس دارای کارهای عملی آزمایشگاهی یا عملیات میدانی هستند اما آموزش موثر و مفید باید از دو مرحله ی فراگیری دانش نظری و دانش عملی فراتر رفته و دانش آموز را به دانش سومی که همانا مهیا سازی برای مواجه شدن با تغییر و تحولات و خدمت به جامعه است، رهنمون سازد. این دانش سوم، دانش سازگاری نامیده می شود. مقاله حاضر ضمن تشریح دانش سازگاری جایگاه این حلقه مفقود را در فرآیند تدریس- یادگیری دانش آموزان با یک مثال عملی معرفی می کند.

دانش سازگاری،فرایند تدریس،دانش آموزان