ژینوس امراللهی فر - دکتری تخصصی روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، تهران، ایران

اوتیسم به عنوان اختلالی که اصولا ظهور آن قبل از 30 ماهگی است تعریف شده است. کودکان اوتیستیک فاقد نیرو برای ارتباطهستند. مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیر آموزش بازیدرمانی مادران کودکان اوتیستیک بر بهبود مهارتهای ارتباط فرازبانیکودک و تماس چشمی کودکان اوتیسم بود. روش پژوهش از نوع آزمایشی و کاربردی بود که بهصورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. شرکت کنندگان شامل 30 نفر از کودکان اوتیستیک با درجه متوسط درخودماندگی در سال 95 - 94 بودندکه به صورت در دسترس از میان کودکان اوتیستیک با درجه متوسط درخودماندگی مراکز نگهداری کودکان اوتیسم بود، انتخابشدند و در دو گروه کنترل و آزمایش جایگزین شدند. یافته ها نشان دادند بین میانگین مهارتهای ارتباط فرازبانی و تماسچشمی در گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت که با توجه به اندازه تاثیر میتوان گفت این میزان قابل توجه بود. درمرحله پیگیری نیز با حذف اثر پیش آزمون همچنان اثر درمان ماندگار بود. درواقع میتوان گفت که بازیدرمانی میتواند به طورموثری باعث افزایش مهارتهای ارتباط فرازبانی و تماس چشمی کودکان شود.

بازی درمانی، اوتیسم، ارتباط فرازبانی، تماس چشمی