فخرالسادات خلیلی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
محمد بهاروند - استادیار گروه معماری، واحد اصفهان)(خوراسگان) دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان

محدودیت موجود در شهرهای بزرگ منجر به گسترش ساخت مجتمع های مسکونی و کاهش سهم حیاط خصوصی در معماری معاصر گردیده است. فضای باز مسکونی علاوه بر تامین نور و روشنایی فضاهای داخلی و تهویه ی طبیعی، به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی است. با توجه به محدودیت فضای داخلی واحد هایمسکونی و سابقه سنتی حضور حیاط در زندگی ایرانی، فضای باز مجالی برای گسترش عملکرد فضای داخلی و رابطه آن با فضای بیرونی است. بنابر این باز نگری و شناخت وضع موجود فضای باز، زمینه ساز طراحی آگاهانه تر فضاهای باز مسکونی در آینده است. یکی از معانی مهم و موثر در ارتباط انسان و محیط که مورد توجه طراحان بوده است، حس تعلقمی باشد. حس تعلق از معیارهای ارزیابی محیط های با کیفیت می باشد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی تحلیلی و بر اساس مطالعات کتابخانه ای است. نتایج حاصل از پژوهش نشانگر این مطلب است که وجود فضای سبز در مجتمع های مسکونی در ایجاد احساس تعلق به مکان و بالا رفتن میزان رضایت ساکنین موثر است

فضای سبز، مسکن، حس تعلق، حیاط