حسین فتحی اکبری پور - دانشجوی کارشناسی شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرقدس
تابان صعودی - دانشجوی کارشناسی شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرقدس

در سال های اخیر پایداری اجتماعی به عنوان یکی از اجزای اصلی توسعه پایدار به شکل فزاینده ای به رسمیت شناخته شده است. پژوهش های پیشین در مورد توسعه پایدار عمدتا برمسایل مربوط به محیط زیست و مسایل اقتصادی متمرکز بودند. پایداری اجتماعی از نظر فرایند های مذهبی و ساختاری به تدریج مورد پذیرش قرار گرفته و در دستور کار جوامع پایدار گنجانده شده است. محیط اجتماعی یکی از ابعادی است که بر منش و طبیعت انسان تاثیر می گذارد از این رو مورد توجه زیادی قرار گرفته است. رویکرد توسعه پایدار، برنامه ریزی و مدیریت شهری را از خرد ترین واحد شهر یعنی محله مورد توجه قرار داده و با رویکرد اجتماعی سعی درشناسایی ظرفیت های موجود در محله ها و کاربست آنها به منظور ترمیم و بهبود شرایط موجود و ایجاد انعطاف لازم برای حل مشکلات آینده دارد. از دیر باز فرایند های مذهبی در فضا هایی نظیر مسجد، مرکز محلات و ... انجام می شد. نقش مراکز مذهبی در محلات موجب توسعه پایداری اجتماعی می شود. در این میان تلقی شهروندان از محله خود درتحلیل وضع موجود به دلیل انعکاس شرایط عمومی محله و محیط زندگیافراد حایز اهمیت می باشد. روش تحقیق در این مطالعه به صورت توصیفی – تحلیلی می باشد. این مطالعه به دنبال آن است که نقش فرایند های مذهبی در پایداری اجتماعی محلات را بررسی کند. با نمونه موردی محله سنگلج واقع در منطقه 12 شهر تهران

توسعه پایدار، پایداری اجتماعی، پایداری اجتماعی محله، مراکز مذهبی، محله