علیرضا پارسا کامه عیا
منا افراسیابی

پارک ها به عنوان عمده ترین فضای سبز شهری نقش بسیار مهمی در زندگی اجتماعی و مراودات فرهنگی شهرنشینان دارند. این مقاله در پی چگونگی راه یابی این فضا در ساختار شهرهای کشور و نسبت ان با باغ که مفهومی شناخته شده و عمیق در فرهنگ ایرانی است می باشد. بدین منظور تحولاتی که از ورود واژه پارک و اطلاق آن به برخی از باغ های دوره ناصری آغاز و به پیدایش اولین نمودهای امروزی آن منتهی گشته مورد برسی قرار می گیرد. شهر تهران با توجه به داشن محوریت در تحولات این دوره بستر مکانی این مقاله است. در روند بررسی ها مشخص می گردد که بوستان های شهری امروز ما زاییده تحولاتی در عرصه زندگی اجتماعی و شیوه های باغ سازی است که همگام با سایر جنبه های معماری و شهرسازی از دوره قاجار آغاز شده لیکن در مراحل آغازین به دلیل عدم نیاز ساختاری وجود چنین فضاهایی تنها جنبه صوری و تجدد گرایی داشته است. لذا محصولات عمده آن با نیم قرن تاخیر پا به عرصه شهرهای ما گذاشته و عمده ترین دغدغه های حاکم بر طراحی آنها ناشی از تحولات عرصه معماری و منظر سازی در مغرب زمین بوده است.

باغ، پارک، باغ ایرانی، فضای سبز، منظرسازی