بررسی نشانه های شهری گذشته برای تداوم خوانایی در شهرسازی امروز مطالعه موردی خیابان امام خمینی کاشمر

امروزه توجه به مفهوم نشانه ها در شهر، به عنوان یکی از دغدغه های حرفه مندان و نظریه پردازان شهری تبدیل شده است. به کارگیری نشانه شناسی به مثابه ابزاری برای تحلیل و ارزیابی هویت، استعاره ها و دلالت های تصریحی و تلویحی در ساختار شهر، نمودی از کاربرد نشانه شناسی شهری است. اولین تصویر ذهنی از یک شهر، از منظر خیابان های آن است که اساسا مبین سطح تماس انسان و پدیده شهر است و بخش قابل توجهی از دانش و عواطف محیطی شهروندان، را شکل می دهد این مقاله بر آن است تا براساس سیمای نامطلوب و قابل توجه برخی از معابر اصلی شهر کاشمر از طریق پژوهش اکتشافی به بررسی مباحث نظری مرتبط پرداخت و اهمیت منظر مطلوب شهری و جایگاه خیابان در آن را با تاکید بر نقش خوانایی بیان نماید. در این راستا کیفیت فضایی خیابان امام خمینی یکی از چهار خیابان اصلی کاشمر که بافت قدیمی این شهر را از طریق گذر از بافت میانه به بافت جدید متصل می کند، مورد بررسی و کنکاش قرار گرفته است. ماحصل این نوشته ارایه پیشنهاداتی جهت ارتقای خوانایی در منظر خیابان های شهری است. اهمیت منظر شهری از آن روست که کلیت شهر را به مثابه یک متن آشکار ساخته و امکان قرایت و خوانش این متن را از طریق آسیب شناسی فراهم می آورد. همچنین واجد عناصری است که می توان وضوح بصری و خوانایی آن را مورد بررسی قرارداد، زیرا داشتن تصویری روشن از محیط، نقش مهمی را در ایجاد احساس امنیت، افزایش تجربه و توانایی بیشتر جابجایی در محیط دارد. خوانایی یک خیابان موجبات قابل درک شدن مکان، امکان جهت یابی و راهیابی آسان است. ایجاد تعلق خاطر و آرامش ناظرین از این منظر قابل توجه است.

Keywords:

منظر شهری , مطلوبیت , خوانایی , خیابان شهری , عناصر شهری , نشانه ها , شهرسازی