علی شمسی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه معماری، واحد بندرعباس، دانشگاه آزاد اسلامی، بندرعباس، ایران
مژگان ریوف رحیمی - هییت علمی گروه معماری، واحد پرند، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
مهری دهبان - هییت علمی گروه معماری، واحد رباط کریم، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

گذر زمان و افزایش جمعیت در فضای شهری سبب چالشی بزرگ در روند زندگی در کشور های در حال توسعه و توسعه یافته می باشد. عدم برنامه ریزی و مدیریت این روند، باعث خسارات جبران ناپذیری به بدنه ی شهرها و به ویژه محیط های سکونتی شده است. فقدان حس مکان یکی از بارزترین مشکلات در فضاهای است که ناشی از عدم حس تعلق به فضا است. در برخی از مناطق شهری و مجتمع های مسکونی کمبود حس مکان سبب عدم دلبستگی، عدم پایداری و عدم استفاده از محیط های سکونتی در آن مناطق گردیده است. شیوه ای که در این پژوهش مورد استفاده قرار گرفته است. تلفیقی از روش های تحلیل متون، اکتشافی، تفسیری و روش میدانی است. بدین ترتیب متون و اسناد و مدارک مربوط به مباحث پژوهش مورد مطالعه و مقایسه، تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در وهله اول به توضیحی از مبانی نظری در باب حس مکان از دیدگاه های صاحبنظران مختلف و بررسی مدل های ارایه شده در خصوص مولفه های سازنده حس مکان از دیدگاه آنان پرداخته و در نهایتا به مدل ساختارمندی از یک دسته بندی مولفه های تاثیرگذار در مجتمع های مسکونی پرداخته خواهد شد.

حس دلبستگی، حس مکان، حس تعلق، مجتمع مسکونی