بررسی رابطه بین طبیعت و فضای معماری آموزشی از دیدگاه معماری ارگانیک

ارتباط نوجوانان و طبیعت در دنیای امروز در حال قطع شدن است و مدارس یکی از مهمترین فضاها برای برقراری دوباره این ارتباط می باشد. در مقاله حاضر، ضمن شناسایی نقش و جایگاه طبیعت در معماری مدارس، به روش همزیستی ساختمان مدارس با طبیعت از طریق پاسخگویی به شرایط آب و هوایی و توپوگرافیک و طرح های خاص فضای سبز به تاثیرات آن بر افزایش تعداد نوجوانان از لحاظ زیباشناختی و روانشناختی پرداخته می شود. هدف از نگارش این مقاله فراتر رفتن از نگرش های مقطعی و ارایه راهکارهای محدود است و سعی بر آن است تا به صورت بنیادین میان منظر و مقوله آموزش به معنای آن در قرن بیست و یکم و مقوله آموزش اخلاق زیستی به نوجوانان و مسایل پرورشی موجود در مدارس ارتباط برقرار نماید. بکارگیری طبیعت، منجر به تبدیل محیط فیزیکی مدارس، به محیطی موثر برای اهداف آموزش و پرورش نوجوانان می شود. از عوامل مهم در طراحی فضای باز مدارس، توجه به قابلیت های آن در زمینه بهره برداری عملکردی، تاثیر روانشناسانه و افزایش قابلیت اقلیمی ساختمان مدارس است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی، تحلیلی، تطبیقی می باشد که به شناسایی نقش و جایگاه طبیعت در معماری مدارس و بررسی تاثیر حضور فضای سبز در مدارس، بر روح و روان نوجوانان و به چگونگی طراحی فضاهای طبیعی و چگونگی حضور آنها در فضاهای آموزشی و در نتیجه کارآمد شدن این فضاها پرداخته می شود.

Keywords:

مدرسه , معماری , معماری ارگانیک , فرم و فضا , فضای آموزشی