هماهنگی با ساختگاه معماری پایدار در معماری بومی ایران

نتایج زیان آور در استفاده بی رویه از منابع طبیعی و عدم توجه به مسایل زیست محیطی، طراحی پایدار و به دنبال آن معماری پایدار را اجتناب ناپذیر کرده است. بر همین اساس یکی از مباحث اخیر که امروزه در معماری مطرح است، معماری پایدار و به تبع آن طراحی مطابق با محیط است به صورتی که همساز با اقلیم باشد یعنی استفاده از مصالح مدرن ولی با توجه به آب و هوای هر منطقه به گونه ای که با بنا سازگاری داشته و دچار ضرر و زیان نگردد. بر همین مبنا توجه به زمینه های کالبدی، اقلیمی، جغرافیایی، تاریخی، اجتماعی فرهنگی ساختگاه و درک محیط پیرامون و دریافت پیام بسار طرح از محیط پیرامون است از مهمترین اصول می باشد. پژوهش حاضر بر لزوم هماهنگی معماری با ساختگاه آن در معماری پایدار تاکید دارد و ضمن معرفی ابعاد و جنبه های مختلف ساختگاه به سطوح و مقیاس های مختلف آن از خرد تا کلان اشاره می نماید و سپس به ذکر مصادیقی از الگوهای پایداری در معماری بومی کویر ایران به عنوان معماری همسو و همگرا با اصول معماری پایدار با تاکید بر اصل هماهنگی با ساختگاه می پردازد. در نهایت راهکارها و الگوهایی برای رسیدن به معماری معاصر پایدار و از بین بردن معضلات زیست محیطی معاصر ارایه خواهد شد. پژوهش حاضر با ابزار گردآوری داده ها، مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد.

Keywords:

بستر , معماری پایدار , ساختگاه , محیط زیست , منابع محیطی , درونگرایی