آمایش سرزمین و توسعه پایدار در ناحیه ژیوپلیتیکی جنوب شرق ایران

با توجه به اینکه امروزه، پایه بسیاری از فعالیت های انسانی، فعالیت کشاورزی است، لذا برای بهبود این فعالیت تلاش های زیادی انجام شده و نیز برنامه ریزی های بسیاری در حال انجام است. تعیین توان بالقوه و تخصیص کاربری های متناسب باتوان سرزمین، روشی است که میتوان میان توان طبیعی محیط، نیاز جوامع، کاربری ها و فعالیت های انسان در فضا یک رابطه ی منطقی و سازگاری پایدار به وجود آورد. امروزه، با استفاده از آمایش سرزمین می توان به ارزیابی توان اکولوژیکی سرزمین پرداخت، خصوصا در منطقه ی جنوب شرق ایران که دارای پتانسیل های محیطی بسیاری است. البته بعضی از شهرهای ناحیه ژیوپلیتیکی مذکور با روشهای علمی فراوان از ذره ذره منابع محیط استفاده کرده اند و نتایج مطلوبی کسب نموده اند. در واقع، ارزیابی توان یک استراتژی اساسی برای استفاده از سرزمین تلقی میشود، چرا که با شناسایی و ارزیابی خصوصیات اکولوژیکی منطقه، توسعه ای همگام با طبیعت حاصل می شود. در تحقیق حاضر مطرح می شود که آگاهی از استعدادها و تعیین پتانسیل ها در سرزمین خصوصا در سرزمینهای جنوب شرق ایران می تواند راه گشای تهیه و اجرای طرحهای کاربردی و عملی به منظور نیل به اهداف اقتصادی، حمایتی و حفاظتی باشد. این تحقیق از نوع بنیادی بوده و با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از روشهای کتابخانه ای و رایانه ای صورت گرفته است.

Keywords:

آمایش سرزمین , ناحیه ژیوپلیتیکی جنوب شرق ایران , توسعه , کشاورزی