اثربخشی آموزش مثبت نگری بربهبود مهارت تاب آوری دردانش آموزان مقطع متوسطه

هدف پژوهش حاضر اثربخشی آموزش مثبت نگری بربهبود مهارت تاب آوری دردانش آموزان مقطع متوسطه اول بوده است. اینپژوهش، با روش نیمه آزمایشی انجام شد. جامعه ی آماری پژوهش کل دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهرستان گلپایگانبود. نمونه ی مورد نظر ابتدا به صورت هدفمند، با مراجعه به مراکز مشاوره ی آموزش و پرورش غربالگری گردید. سپس باپرکردن پرسشنامه تاب آوری توسط مشارکت کنندگان، از میان کسانی که نمره ی پایین تر از میانگین کسب کردند، نمونه ای 30نفره به شکل تصادفی انتخاب و با روش گمارش تصادفی به دو گروه 15 نفرهی آزمایش و گواه تقسیم گردید. ابزار پژوهششامل پرسش نامه 25 سوالی تاب آوری کانر- دیویدسون بوده است. گروه آزمایش، به مدت ده جلسه، که هرجلسه یک ونیم ساعت و به صورت گروهی تحت آموزش مثبت نگری قرار گرفت. پس از آن هردو گروه آزمایش و گواه، مورد آزمون مجدد قرارگرفته وسپس، تاثیر آموزش مثبت نگری بر افزایش تاب آوری افراد گروه، از طریق مقایسه گروه آزمایش و گروه گواه، به کمکروش آماری تحلیل کواریانس مورد بررسی قرار گرفت. یافته های پژوهش نشانگر آن است که تاب آوری گروه آزمایش نسبت بهقبل از دریافت آموزش به طور معناداری افزایش یافته است (p<0.01). نتایج پژوهش نشان داد که آموزش مثبت نگریبربهبود مهارت تاب آوری دردانش آموزان مقطع متوسطه اول موثر بوده است. همچنین آموزش مثبت نگری بر بهبود مولفه هایتاب آوری (جسارت، خوش بینی، کاردانی) در دانش آموزان این مقطع موثر واقع شده است.

Keywords:

آموزش مثبت نگری , تاب آوری , دانش آموزان مقطع متوسطه اول , گلپایگان