تحویل یک دز درمانی بالا از تابشهای یونساز به تومور، بدون اینکه بافت سالم آسیب جدی ببیند از اهداف اساسی پرتودرمانی می باشد. یک روش برای رسیدن به این هدف، نشاندار کردن بافت توموری به یک عنصر فعالساز با عدد اتمی بالا و در معرض تابشهای اشعه ایکس قرار دادن، می باشد. به علت بالا بودن سطح مقطع جذب فوتوالکتریک عناصر فعالساز، تابشهای ثانویه قابل ملاحظه ای (فوتوالکترون ها، الکترون اوژه، تابشهای مشخصه ایکس) تولید می شود که سبب ا فزایش دز در ناحیه توموری می شود. با استفاده از کد کامپیوتری MCNPX یک مدلی طراحی شد تا با شبیه سازی این روش درمانی، فاکتور افزایش دز در فانتوم حاوی تومور فرضی مورد ارزیابی قرار گیرد. چشمه پرتو ایکس به صورت تکفام، سطحی و در z=50cm فانتوم به شکل مکعبی به ضلع 10 سانتی متر که مرکز آن در مبدا مختصات (z=0) و اندازه تومور 2.2×2.2×2.2cm3 مرکز آن در عمق 3 سانتی متری از سطح فانتوم در نظر گرفته شد. نتایج نشان دادند با ا فزایش غلظت عناصر فعالساز، فاکتور افزایش دز افزایش می یابد. اما همگنی دز تومور کمتر می شود ماکزیمم افزایش دز برای ید، برای فوتون های با انرژی 50-60kev رخ داد. همگنی دز در ناحیه آغشته به عناصر فعالساز (ناحیه توموری) برای انرژی های پایین، نسبت به انرژی های بالا تر کمتر است.

رادیوتراپی، کد MCNPX ، فاکتور افزایش دز، عناصر فعالساز