افشین برزنجه - دانشجوی دکتری گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد زنجان، ایران،
زهره ترابی - دکتری گروه معماری،واحدزنجان دانشگاه آزاد اسلامی واحد زنجان، ایران ،
ذکریا باوردی مقدم - کارشناسی ارشد گروه معماری،واحدمراغه دانشگاه آزاد اسلامی واحد مراغه، ایران،

جهانی که با آن آشنا هستیم متشکل از پدیده هاییست که در نظامی از سلسله مراتب، هرکدام شامل اجزا و درعین حال خود جزیی از یک نظام بزرگتر هستند اجزاء به وجود آورنده هر پدیده در قالب الگوهای قابل تعریف به آن شکل می بخشد و با تبعیت از همین الگو هست که پدیده مزبور خود تبدیل به جزیی از یک سیستم بزرگتر می شود. در معماری سنتی ایران که هر خانه دارای هویت مستقل و شخصیت خاص خود می باشد و در بافت محله ای و شهری نیز هماهنگ با بقیه اجزا و دارای همین خصوصیت است. اما متاسفانه در معماری معاصر ایران با رشد آپارتمان نشینی و زندگی جمعی، ارزشهای اجتماعی و هویت انسانی آن هم در محیط زندگی که خانه می باشد همه در خانه هم در ترکیب و همجواری خانه با سایرین یعنی در مجتمع های مسکونی اغلب فراموش می شود. در این تحقیق با برسی معیارهای همسایگی واحدهای مسکونی و تطبیق آن با ارزشهای زندگی نسبتی و فرهنگ اصیل سعی می شود راهکارهایی برای حفظ و ارتقاء هویت فضاهای عمومی این مجتمع ها ارایه شود.

فضاعای عمومی، هویت، مجتمع های مسکونی، توسعه پایدار