اصغر عابدینی - استادیار، گروه شهرسازی ، دانشگاه ارومیه
علی مصیب زاده - استادیار، گروه شهرسازی ، دانشگاه ارومیه
میترا همتیان - دانشجوی کارشناس ارشد، برنامه ریزی شهری، دانشگاه ارومیه ،

شهر به عنوان پدیده ای پیچیده و پویا درگذر زمان همواره دچار تحولات کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی و فرهنگی می شود. این گونه تحولات ناشی از رشد شتابان و روزافزون جمعیت شهرنشینی و افزایش مهاجرت به مناطق شهری است و پیامد چنین رشد انفجاری جمعیت شهرنشین، به پیدایش اپیدمی گسترده فقر شهری منجرگردیده است. یکی از ابزارها و روش های نوینی که به عنوان راهکاری برای مقابله توسعه شهری پراکنده و گسترش اسپرال شهری، مطرح گردیده ، رویکرد رشد هوشمند است. در طی دهه های اخیر رشد جمعیت شهر اصفهان و به دنبال آن توسعه ی شهری لجام گسیخته ای که در پاسخ و رفع نیازهای اولیه ی جمعیت روز افزون شهری که به دنبال تلقی این شهر، به عنوان مرکز استان و به سبب برتری دارا بودن امکانات رفاهی و معیشتی، نسبت به سایر شهرهای استان و همچنین شهرهای همجوار استان های همسایه، وارد این شهر شده اند، پیامدهای زیان باری را به بار آورده، پیامدهایی جبران ناپذیری از جمله از بین رفتن زمین هاى کشاورزى و باغات، تخلیه بافت هاى مرکزى و قدیمى شهر از جمعیت و نابودى آن ها، مشکلات خدمات رسانى به دلیل گسترش بى رویه ى شهر، که این مشکلات علاوه بر ایجاد اختلاط در روند زندگی و معیشت ساکنین، باعث وارد کردن آسیب های جدی و جبران ناپذیر و حتی تخریب آثار تاریخی، به عنوان عناصر هویتی و شناسنامه وجودی شهر، می شوند. پژوهش حاضر که با هدف سنجش میزان برخورداری مناطق 15گانه شهر اصفهان از پتانسیل ها و خدمات مربوط به حوزه ی کالبدی – کاربری اراضی که یکی از شاخص های 4گانه رشد هوشمند محسوب می گردد، با استفاده از مدل WASPAS تبیین گردیده شده است. نتایج حاصل شده حاکی از آن است که مناطق 11 (Q=0.2535)، 2 (Q=0.238) و 7 (Q=0.209) به ترتیب به عنوان مناطق برگزیده و برخوردار و مناطق 6 (Q=0.1181)، 10 (Q=0.1303) و 5 (Q=0.1305) به ترتیب به عنوان مناطق محروم شناخته گردیده اند.

توسعه پایدار، رشد هوشمند، شاخص کالبدی – کاربری اراضی، اصفهان