حمیدرضا رضازاده - دانشجوی کارشناسی ارشد، گرایش فناوری معماری بایونیک، دانشگاه مازندران، -
ماریا کردجمشیدی - عضو هییت علمی و استادیار گروه معماری، دانشگاه مازندران،
فریال احمدی - عضو هییت علمی و استادیار گروه معماری، دانشگاه مازندران

با شروع انقلاب صنعتی در سال 1850 میلادی، کره زمین با پدیده آلودگی هوا و اتمسفر و به تبع آن گرمایش جهانی روبرو شده است. افزایش جمعیت کره زمین و شهرنشینی و صنعت ساخت وساز از یک سو و افزایش وسایل نقلیه، انواع صنایع و مصرف سوخت های فسیلی از سوی دیگر، باعث ارسال حجم زیاد گازهای آلاینده از جمله منواکسید و دی اکسید کربن به هوا شده است که این امر علاوه بر تغییرات اقلیمی، بر روی سلامت انسان اثرات سوء و مخربی خواهد داشت. از طرفی صنعت ساخت وساز، زیرساخت های شهری و دیگر متعلقات آن در سراسر جهان مسیول بیشترین میزان ارسال گاز دی اکسید کربن به جو هستند. جداره های ساختمان خود دلیل اصلی تولید و تشدید آلودگی هوای شهرها می باشند. درحالی که جداره های ساختمان به عنوان اجزاء تشکیل دهنده سیمای شهر می توانند نقش موثر در کیفیت هوای محیط داشته باشند، بعضا خود به تشدید آلودگی کمک می کنند. در این پژوهش هدف ارایه و معرفی یک سیستم جدید از جداره های سبز برای بنا و بدنه های شهری با استفاده از ریزجلبک که در مقایسه با گیاهان معمولی دارای خاصیت جذب کنندگی بیشتر و همچنین سهولت استفاده و بهره برداری نسبت به جداره های سبز متعارف است، می باشد. ازاین رو در مرحله نخست با معرفی و بررسی ریزجلبک های جذب کننده آلودگی هوا با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی و همچنین بهره گیری از شیوه مرور متون و منابع علمی در بستر مطالعات کتابخانه ای و بنا بر اقلیم ایران و شهر تهران به عنوان آلوده ترین شهر ایران، گونه سازگار با اقلیم محدوده مورد مطالعه و دارای کارایی مناسب جهت جذب دی اکسید کربن انتخاب شده است. سپس به بررسی ضرورت پایداری زیست محیطی در کلان شهرها و در نهایت به تحلیل کاربرد و اثرات ریزجلبک ها بر بدنه های شهری پرداخته است.

ریزجلبک، جداره سبز، آلودگی هوا، تغییرات اقلیمی، کاهش دی اکسید کربن