احمدرضا طحانیان - مربی، دانشکده مهندسی صنایع، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد، اصفهان -
زهرا خالقی - کارشناس ارشد ، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اصفهان، اصفهان-

شهر به عنوان سیستمی به هم پیوسته از عناصر انسانی و طبیعی، موثرترین ارایه دهنده امکانات و خدمات زیستی به اجتماعات انسانی هست. مشخصات شهر علاوه بر در اختیار قرار دادن امکانات و الزامات زندگی می یابد، با آموزش شهروند را برای بر عهده گرفتن نقش مناسب و مثبت در صحنه حیات شهری ،آماده می نماید. شهر دانش پایه از مفاهیم جدید در حوزه مدیریت شهری است که با توجه به مسایل و مشکلات روزافزون شهرها و لزوم مدیریت این سیستم بر مبنای دانش مطرح گردیده است. اصطلاح دانش برداشتی است که از طریق تجربه، استدلال، شهود و یادگیری به دست می آید. دستیابی به ویژگی های شهر دانش پایه در یک شهر می تواند اثرات مستقیم بر نحوه اداره امور آن شهر و ساختار مدیریت شهری آن داشته باشد. که هدف این گونه شهرها توسعه دانش پایه از طریق تشویق به خلق، تسهیم، ارزیابی، تجدید و به روز رسانی مداوم دانش است. این امر نیز از طریق تعامل مداوم شهر با شهروندان خود و همزمان با شهروندان سایر شهرها محقق می شود. فرهنگ تسهیم دانش شهروندان به همراه طراحی شهری مناسب، شبکه های آتی و زیرساخت های پشتیبان این تعاملات از جمله دیگر ملزومات برای تحقق این امر هستند. این پژوهش از نظر هدف بنیادی- کاربردی است و از نظر روش تحقیق از روش توصیفی – تحلیلی بهره برده است. با هدف بررسی کاستی های فرایند تخصیص منابع در مدیریت شهری اصفهان و اولویت بندی معیارهای تخصیص منابع صورت گرفته است. نتایج تحقیق کاستی ها و اولویت بندی تخصیص منابع را معرفی میکند که مهمترین کاستی های شناخته شده در فرآیند تخصیص منابع در شهرداری اصفهان عدم ثبات پایداری در منابع، عدم تخصیص عادلانه منابع و نداشتن توجه به بخش خصوصی است. که بر این اساس معیارهای تخصیص منابع در اصفهان بر اساس ویژگی های شهر دانش بنیان اینگونه اولویت بندی شده است: 1)یکپارچگی در تخصیص منابع؛ 2) تخصیص منابع دانش پایه جهت دست یابی به رفاه اجتماعی .

فرآیند تخصیص منابع ، شهرداری اصفهان ، شهر دانش پایه و مدیریت شهری