ارایه راهکارهای معماری در جهت افزایش کیفیت فضاهای علمی-پژوهشی با رویکرد زمینه گرایی

معماری امروز ایران متاثر از عوامل متعددی، در بسیاری از زمینه ها، دچار نقصان و کمبودهایی است که باعث می شود برآیند معماری موجود، در نقش و جایگاه مورد انتظار آن، قرار نگیرد. یکی از مباحث اخیر مطرح در معماری، طراحی مطابق با بستر و زمینه است. زمینه گرایی در معماری، ضامن بحث زمینه با طرح است. توانایی معماری زمینه گرا در برآورده نمودن نیازهای انسانی در ابعاد گوناگون می تواند به عنوان یکی از شاخصه های مهم در بررسی معماری زمینه گرا باشد. از طرفی نیز فضاهای آموزشی پژوهشی معاصر به دنبال ارتقای سطح علمی جامعه هستند که معماری سهم بسزایی در این هدف دارد.. چار چوب نظری تحقیق بر این اساس استوار است که با مطالعه بر ابعاد زمینه گرایی سعی در شناخت مبانی فکری آن در عرصه معماری نموده است. این پژوهش به دنبال استخراج معیارها و راهکارهای طراحی آکادمی علمی- پژوهشی به گونه ای که مقتضیات یک فضای همگون با زمینه و محیط اطراف طرح را به وجود آورد، انجام پذیرفت. این تحقیق با توجه به ماهیت موضوع پژوهش، از لحاظ محتوا نوعی پژوهش کیفی به شمار می آید، اما اساس پژوهش متکی بر روش توصیفی- تحلیلی است که با هدف شناخت عوامل انسانی و کالبدی بستر طرح صورت گرفته است. از این رو می توان نتیجه گرفت توجه به نیازهای فرهنگی-اجتماعی مخاطبین یک طرح و شناخت ویژگی های بصری و رفتاری بستر طراحی گامی مهم در جهت پاسخگویی به نیازهای کاربران است که به دنبال آن احساس رضایت بوجود آمده انگیزه تداوم حضور در فضای معماری را بوجود می آورد که این خود بیانگر سرزندگی ناشی از کیفیت بالای محیط است.

Keywords:

فرهنگ , فضاهای علمی پژوهشی , کیفیت محیط , زمینه گرایی