نیلوفر گرامی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه هنر تهران،

بافت های ارزشمند تاریخی، به عنوان سرمایه های شهری، در گذشته واجد ویژگی های ارزشمندی چون امنیت، محرمیت، هویت و ... بوده و در حال حاضر نیز به دلایلی چون قرارگیری بازار اصلی شهر به عنوان قلب تپنده ی اقتصادی و دیگر آثار تاریخی باارزش در آن، دارای ظرفیت بالای گردشگری و نقش قوی در تعریف هویت فرهنگی شهر است که به دلایل مختلف و گذر زمان دارای فرسودگی گشته و مشکلات زیادی را برای شهرها به وجود آورده اند. بازآفرینی حفاظت مبنای شهری، با تاکید بر احیای کالبد بافت های فرسوده ولی ارزشمند و تاریخی، موجودیتی جدید از بافت می سازد که در عین حفظ ظاهر، رفتاری متفاوت و منطبق با نیازهای روز دارد. استفاده ی مجدد از بافت های ارزشمند تاریخی و احیای آن ها، هم از نظر ارتقای امنیت به شهر کمک می کند و هم سرعت ساخت و سازهای جدید در پیرامون شهر ها که به نابودی نواحی پیرامونی شهر انجامیده و مخالف توسعه ی پایدار است را کاهش می دهد. رویکرد شبکه ی اکولوژیک شهری که دربردارنده ی مفاهیم تعاملات انسانی، اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و اکولوژیکی است، از آن جهت که راهکارهایی در جهت بهبود شرایط طبیعی شهرها با در نظر داشتن ساختار آن شهر ارایه داده و تمام ابعاد را در ارتباط با یکدیگر و به صورت کمی و کیفی مورد بررسی قرار می دهد، رویکرد مناسبی برای بازآفرینی شهری است که هم به حفاظت ارزش های موجود می انجامد و هم در باززنده سازی فضا به صورت موفق و در راستای اهداف توسعه ی پایدار عمل می کند. در این پژوهش بنیادی سعی کرده ایم معیارهای بازآفرینی حفاظت مبنا با رویکرد شبکه ی اکولوژیک شهری، برای استفاده در بافت های ارزشمند تاریخی را با توجه به بازبینی پیشینه ی نظری اندیشمندان، استخراج کنیم.

بافت ارزشمند تاریخی ؛ بازآفرینی شهری ؛ بازآفرینی حفاظت مبنای شهری ؛ رویکرد شبکه ی اکولوژیک شهری